Ik ga iets bekennen.
Ik ben er in getrapt.
Met open ogen meegesleurd.
Herstel: Ik heb me mee láten sleuren.
Mee laten sleuren in de ruis van negativiteit.
De andere kant uit het oog verloren.
Het gebeurt nog maar zelden, maar het gebeurt.

In de stortvloed van negativiteit over wat er allemaal aan de hand is, zag ik door de bomen het bos niet meer. Een virus, een ziekte, een vaccin, duizenden discussies en nog meer meningen, mijn ogen en oren deden er pijn van. En hoppa, daar ging ik mee in de stroom. De stroom van negativiteit, waar de doemdenkers zitten, de complotdenkers, de bange mensen. Er heerst angst in die stroom en die angst uit zich op allerlei manieren. Menselijk, en zeer herkenbaar.

𝗪𝗮𝗮𝗿 𝗷𝗲 𝗳𝗼𝗰𝘂𝘀 𝗹𝗶𝗴𝘁, 𝗱𝗮𝗮𝗿 𝗴𝗮𝗮𝘁 𝗼𝗼𝗸 𝗷𝗲 𝗲𝗻𝗲𝗿𝗴𝗶𝗲 𝗻𝗮𝗮𝗿𝘁𝗼𝗲. Beter gezegd, waar jij je focus légt. Want dat doet niemand voor je, dat doe je zelf. Ik ook dus. Onbewust, maar toch.

Inmiddels ben ik me er gelukkig weer bewust van. Mede door een aantal mensen in mijn omgeving die me (op hun manier) wakker maakten (dankjewel Sandor, dankjewel Esther ).

𝗧𝗲𝗴𝗲𝗻𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗻𝗲𝗴𝗮𝘁𝗶𝘃𝗶𝘁𝗲𝗶𝘁 𝘀𝘁𝗮𝗮𝘁 𝗽𝗼𝘀𝗶𝘁𝗶𝘃𝗶𝘁𝗲𝗶𝘁.

Alles in ons leven heeft twee kanten, een pool en tegenpool. Negativiteit dus ook. Er zijn positieve kanten aan de situatie waar we momenteel in verkeren. Dingen die niet gebeurd zouden zijn als we hier niet doorheen zouden moeten. Zoals in de eerste golf bijvoorbeeld de gegroeide saamhorigheid, het meer en beter voor elkaar zorgen, de grotere onderlinge verbinding tussen mensen, de aandacht voor de zorg. Voor elk probleem is er een oplossing, ook al zie je die misschien nog niet. Daarvoor moet je je focus verleggen van het negatieve naar het positieve. 𝗩𝗮𝗻 𝗽𝗿𝗼𝗯𝗹𝗲𝗲𝗺 𝗻𝗮𝗮𝗿 𝗼𝗽𝗹𝗼𝘀𝘀𝗶𝗻𝗴.

Ik zit weer op het juiste spoor. Jij ook?