[INSPIRATIEPOST] Gezegend zijn zij die niet bang zijn voor eenzaamheid, die niet bang zijn voor hun eigen gezelschap, die niet altijd wanhopig op zoek zijn naar iets om te doen, iets om zich mee te amuseren, iets om te oordelen.
Herken je dat?
Bij jezelf of andere mensen (da’s makkelijker)?
Dat ze bijna alleen maar bezig zijn met dingen buiten zichzelf?
Zich zorgen maken over anderen?
Zich bemoeien met anderen?
Dingen onder hun controle proberen te krijgen?
Heb je enig idee hoeveel tijd ze dan nog hebben voor zichzelf?
Om over hun eigen problemen na te denken?
Om zich met hun eigen zaken te bemoeien?
Om zichzelf onder controle te krijgen?
Naar binnen kijken is natuurlijk best wel confronterend. En het gaat gepaard met emoties,
vaak het ongewenste soort. Die vermijden we liever.
Naar buiten kijken is een stuk makkelijker. Het haalt onze aandacht van onszelf, onze problemen en onze emoties af. Dus kiezen we liever om naar buiten te kijken.
Altijd naar buiten kijken voor afleiding is in feite een vorm van verdoving en soms zelfs verslaving om niet naar binnen te hoeven kijken… terwijl de enige mogelijke verandering die we kunnen maken alleen aan de binnenkant mogelijk is.
Naar buiten kijken verandert niets, het verdooft slechts en dat is altijd tijdelijk.
Naar binnen kijken verandert alles en is voor altijd. De keuze is aan jou.
