“De moeilijkheid ligt niet zozeer in het ontwikkelen van nieuwe ideeën, maar in het ontsnappen aan oude.” – John Maynard Keynes

Als je zolder vol ligt en je wil er iets opbergen, zul je eerst moeten opruimen om plaats te maken. Hetzelfde geldt voor je kelder, je berging, je garage, je leven. Je kunt niks toevoegen als alles vol zit.

Nou blijkt opruimen voor veel mensen een behoorlijke uitdaging te zijn. Zowel fysiek als mentaal.

Opruimen is zoiets als loslaten. Vaarwel zeggen. Iets gaan missen misschien. Definitief afscheid nemen. Je krijgt misschien al rillingen bij het lezen hiervan?

Waar zit die angst voor loslaten nou? Ik denk dat ik wel een vermoeden heb. Misschien kun je er wat mee.

Stel je zit in een relatie die niet helemaal lekker loopt. Je hebt al het nodige gegaan om die relatie te verbeteren maar echt beter is het er nog niet op geworden. Als je je relatie een waardering zou moeten geven kwam je misschien maar op een 6. Je hebt al vaker nagedacht om die relatie te beëindigen en op zoek te gaan naar een relatie die je met een 10 zou kunnen waarderen. Maar dan zul je eerst je huidige relatie moeten beëindigen waardoor je helemaal geen relatie meer hebt. Dat zou dan een waardering van 0 krijgen en daar zit je ook niet op te wachten.

Ik denk dat de moeilijkheid zit in “tijdelijk met een 0 moeten leven”. We willen vaak wel naar de top van een hogere berg maar zijn niet bereid om eerst door een dal te gaan.

Mijn oplossing: Focus op de top van die hogere berg en kijk niet naar beneden. Bedenk dat je zowel tijdens de afdaling als de daaropvolgende klim bij elke stap korterbij de top van die hogere berg komt. En bedenk vooral dat het uitzicht daar veel beter is …