[INSPIRATIEPOST] Continue verbetering is beter dan uitgestelde perfectie
Ik was vroeger een enorme perfectionist. Het mocht niet goed, ook niet beter, maar het moest perfect zijn.
Dat heeft (zoals alles) voor- en nadelen. Je kunt die vast zelf ook wel bedenken, want iedereen is wel ergens een perfectionist in. We leren immers om in alles wat mogelijk is de beste te zijn. Dat begint al met concurrentie tussen broertjes en zusjes, op school met punten, op ons werk met collega’s, enzovoort. De op-1-na beste zijn is vaak niet goed genoeg, alle aandacht gaat naar de eerste plaats. Herkenbaar, nietwaar?
Het grote nadeel is dat je weinig rust vind in al dat wedijveren en ook niet echt kunt genieten van je inspanningen. Zelfs genieten van je resultaat is moeilijk, want er staat al gauw een nieuwe competitie te wachten. Roem is nu eenmaal vergankelijk…
Één van de lessen die ik geleerd heb tijdens mijn herstel van een burn-out, is dat de weg naar een doel vaak veel belangrijker is dan het doel. Sterker nog, als ik onderweg nieuwe dingen leer en nieuwe inzichten opdoe, verandert dat doel mee. Soms is het zelfs zo dat het doel er eigenlijk niet meer toe doet maar de richting die het aangeeft des te meer. (Ik noem het dan ook geen doel meer, maar een visie).
Als je aandacht naar de weg gaat in plaats van het doel, dan stel je jezelf open voor het leren en ervaren van nieuwe dingen. Je ervaart dan ook bij elke stap de voldoening van vooruitgang en groei, in plaats van te moeten wachten tot je je doel bereikt hebt. De keuze is aan jou…
